اختلال لکنت زبان یک اختلال گفتاری محسوب می شود که در طی آن فرد از نظر روانی گفتار نسبت به جامعه و جنسیت دچار ناهنجاری می گردد.
لازم به ذکر است در ابتدای مطلب اشاره شود که حالت بیانی را گفتار و آنچه در ذهن است و هنوز به بیان نرسیده زبان می نامند.
عموما تظاهرات بالینی آن به این شکل است که به سه شکل تکرار، کشیده گویی و قفل بر روی یک حرف روی می دهد.
لازم به ذکر است که این درمان ها هم برای افراد دارای سنین پایین تر مانند کودکان و هم برای بزرگسالان روی می دهد.
در این قسمت به طور گذرا به درمان کودکان و بزرگسالان و تفاوت آن ها خواهیم پرداخت.
در کودکان این درمان ها بر اساس سطح شناختی کودک روی میدهد به عنوان مثال در سنین پایین تر لازم است که الگوی گفتاری والدین تعدیل شود(حدود سن ۱.۵ تا ۴ سال) مثلا از گرامر کوتاه تر،سرعت گفتاری آهسته و کشیده تر و بعد از آن در سن ۴_۵ سال که سطح شناختی کودک اندکی بهبود یافته است و می تواند تمایز گفتار طبیعی و دارای لکنت زبان را تشخیص دهد لازم است که اولین گام های ایجاد تمایز را برای این کودکان برداریم که از درمان هایی مانند لیدکامب در این سن استفاده می شود و در سنین ۵-۷ سال که کودک به طور کامل دارای سطح شناختی مانند کودکان سنین ابتدایی مدرسه رو هستند از درمان هایی مانند westmead میتوان استفاده نمود.
اما درمان ها برای سنین بالاتر به این صورت هست که باید روی درمان هایی کار شود که از نظر اجتماعی مقبولیت و بازتوانی فرد را بتوانیم مجددا به دست آوریم و در این جنبه دقت بیشتری صورت گیرد.
لازم به ذکر است که این درمان ها برای کودکان و بزرگسالان صورت میگیرد اما اینکه گفته می شود بهتر است در سنین پایین تر برنامه ریزی شود به علت اختلالات اجتماعی دچار سرخوردگی هایی است که ممکن است در سنین بالاتر برای این افراد روی دهد که می تواند ناشی از اختلال لکنت در این افراد باشد.
همچنین لازم به ذکر است که طول درمان فوری این اختلالات عموما ده جلسه به طول می انجامد اما آنچه که بعد از این ده جلسه مهم است پیگیری بعد از درمان است که عموما مراجعین از آن غافل مانده و میتواند در صورت تکمیل نشدن درمان برگشت هایی را به همراه داشته باشد.
